Fado μουσική και pastel de nata στη Λισαβόνα

Λισαβόνα με pastel de nata & fado μουσική : Το μαγικό με τα ταξίδια είναι πως δε σταματούν να σε εκπλήσσουν ποτέ. Είναι εκεί για να σε ταρακουνήσουν..ευχάριστα ή δυσάρεστα; καμία σημασία δεν έχει, αρκεί που θα σε ταρακουνήσουν μιας και κάθε ταξίδι για μένα είναι διαφορετικό και διαφορετική και η προετοιμασία του ή για να είμαι πιο ακριβής η μη προετοιμασία του.

Στο ταξίδι μου στην Τανζανία θεωρείται ότι πήγα «διαβασμένη» σε αντίθεση με το ταξίδι μου στην Πορτογαλία όπου αφέθηκα τελείως στην εμπειρική γνώση του περιπάτου..

Με μοναδική μου γνώση πως πρόκειται για μια χώρα που φημίζεται για τους μεγαλύτερους θαλασσοπόρους  και εξερευνητές της και  έχοντας μονάχα μερικές διάσπαρτες εικόνες στο μυαλό μου από ένα διαφημιστικό που είχε πέσει στα χέρια μου πρόσφατα για Albufeira, ξεκίνησα για Λισαβόνα.

Εντομεταξύ, το πόσο μου αρέσει που δεν έχω ιδέα τι έγινε,πότε έγινε, τι φαγητά τρώνε, πώς ακούγεται η γλώσσα τους δε λέγεται. Είναι αυτή η ψευδαίσθηση του εξερευνητή που εξιτάρει…κατευθείαν βομβαρδίζεσαι από πληροφορίες  με τις αισθήσεις σου στο κόκκινο, μιας και το στοιχείο της έκπληξης κυριαρχεί.

Γνωρίζοντας εκεί, λοιπόν,για πρώτη φορά τα pastel de nata ή σε δική μου μετάφραση μπουγατσάκια κρέμας, τα οποία συναντούσα στο δρόμο μου ανά πέντε βήματα, κατάλαβα ότι επρόκειτο για  MUST, σίγουρα κάτι παραδοσιακό που χρήζει δοκιμής.

Από πού να πάρω,όμως;Θέλω την αυθεντική την γεύση την ατόφια..μουφιά για πρώτη εμπειρία δε τη δέχεται ο απαιτητικός ουρανίσκος μου οπότε είπα να εφαρμόσω το κόλπο που έχει 95% επιτυχίας.Σου αφήνω ένα 5% γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις.

Σχέδιο Λισαβόνα

Συνέχισα να περιπλανιέμαι έχοντας στόχο να εντοπίσω το πιο γεμάτο από κόσμο μαγαζί με pastel de nata. Στο ξεκίνημα αυτής της ριψοκίνδυνης και αβέβαιης περιπέτειας , συνάντησα πολλούς πειρασμούς άλλοτε ελκυστικούς και άλλοτε…ψιλοαρπαγμένους..

Ώσπου μια ακτίνα φωτός  με θάμπωσε καθώς αντικατοπτρίζονταν σε μια ουρά ολόκληρη από στριμωγμένο κόσμο περιμένοντας καρτερικά μέχρι τα σκαλιά στο μακρόστενο αλλά περιποιημένο μαγαζάκι.

Ιδού! Το σατανικό μου σχέδιο με έβγαλε ασπροπρόσωπη.

Πληρούσε όλα τα κριτήρια :

1)Μαγαζί που κάνει αποκλειστικά nata  ✓

2) έχει διαφανή βιτρίνα ανάμεσα σε μένα και την κουζίνα που μου επιτρέπει να ξεκλέψω λίγο από τη διαδικασία παρασκευής ✓

3)ο κόσμος το λατρεύει ✓

Τι είναι,όμως, αυτά τα Pastel de Nata;

Ελεύθερη μετάφραση : μπουγατσάκια κρέμας με τη διαφορά  ότι φτιάχνονται  με λιγότερο λάδι και πιο φρέσκια,παχιά δόση κρέμας.

Pastel de nata, λοιπόν, για πρωινό….μεσημεριανό…. και βραδινό στη Λισαβόνα!Εθιμοτυπικά σερβίρεται με κανέλα (σου θυμίζει κάτι; μπουγάτσααα λέέέμε!! Το ερώτημα είναι ποιoς αντέγραψε ποιον; :P). Αυτό που έχει σημασία είναι ότι είναι πεντανόστιμα και ιδανικά συνοδεύει ένα ζεστό καφέ!

Fado, fado ,fado…

Αν είναι η fado μου σακατεμένη δε φταίει ο κόσμος ούτε και εσύ..

Fado όπως κατάλαβες είναι η μοίρα, το πεπρωμένο.Πρώτη επαφή με το τι εστί φάντο(fado) είχα στο χόστελ που έμενα, ένα πολύ ωραίο χόστελ με θεματολογία. Στην πόρτα του δωματίου που έμενα απεικονιζόταν η Amalia Rodriguez, μια προσωπικότητα που ενσαρκώνει την έννοια της φάντο(fado) μουσικής.

Αναγνωρίστηκε, εκθειάστηκε και εκτιμήθηκε από όλο τον κόσμο για την μοναδικά μελαγχολική φωνή της.Κάθε πόρτα του ορόφου σχημάτιζε τη μορφή κάποιου τραγουδιστή της fado μουσικής  όπως  αυτή του Antonio Zambujo,  του Camane  και της Ana Moura.. Τέλειο;; 😀 . Εγώ ενθουσιάστηκα! 😛

Απόλαυσε την Αμάλια, βασίλισσα της fado μουσικής και ταξίδεψε με τη μεγαγχολική φωνή της με το τραγούδι  «Canção do Mar» εδώ, ένα πορτογαλικό τραγούδι με στίχους του Frederico de Brito και μουσική του Ferrer Trindade. Τραγουδήθηκε από την Amália Rodrigues το 1955, υπό τον τίτλο «Μοναξιά», για την ταινία Οι λάτρεις του Τάγου.